20 Mar 2011
17 Mar 2011
American dream No 2
Μια λοβοτομή που εμποδίζει να δούμε την ουσία, να εφαρμόσουμε αυτό που λέγανε οι γιάπι όλης της χώρας λίγο παλιότερα «σκέψου τοπικά, δράσε παγκόσμια» μήπως και βάλουμε μια τάξη κατ’ αρχήν στην καλά οργανωμένη σύγχυση… την υπαγορευόμενη!
Προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ παρά παγκόσμια!!! Εγκατεστημένη στον μικρό μου τόπο, που αμέριμνος βαδίζει αγκαλιά με την άνοιξη, απολαμβάνω την ηρεμία που μου προσφέρει. Τη μπολιάζει βρ’ αδερφέ η ανεμελιά νεογνών οικόσιτων, που βγήκαν και κυλιούνται στη λιακάδα, δοκιμάζοντας παιχνίδια με τη χλόη, απολαμβάνω την πολυχρωμία της εποχής που άγεται και φέρεται από μια απόλυτη κυκλοθυμία, περιμένοντας τις ανοιξιάτικες βροχές που προαναγγέλλει η ΕΜΥ. Μέσα στο νεοελληνικό καζάνι βράζω κι εγώ, μη νομίζετε, σαν εκείνη την διαφήμιση μετρώ λογαριασμούς και υποχρεώσεις και λαμβάνω τις αποφάσεις μου. Πειθαρχημένη στο…πεπρωμένο της τάξης μου, ανακαλώ εντός μου πάντα τις «ορμήνιες» του Παντελή, που καταμεσής της ευδαίμονος 10ετίας του 70, μας έλεγε: «Να μη πετάτε τίποτε, να φυλάτε τα φαγητά, γιατί μπορεί να ξανάρθει καμιά πείνα!!!». Εμείς γελούσαμε, τότε, και του λέγαμε: «τι αν φυλάξουμε καλέ από τα αποφάγια; Αυτά σε δυο τρεις μέρες θα σαπίσουνε…». Εκείνος κουνούσε το κεφάλι του συμβολικά σαν να έλεγε ότι όλα μπορούν να συμβούν τελικά… Όχι πως συνέβησαν, όχι πώς έχουμε «κατοχή», αλλά βρ’ αδερφέ για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου κάνω οικονομία στα …καύσιμα! Και μαζί αναθεωρώ την άποψη περί «ποιότητας ζωής», δόγμα με το οποίο οι νεόκοποι οραματιστές μας γέμισαν το κεφάλι τα τελευταία χρόνια των παχιών αγελάδων, της φούσκας εν τέλει, που μας μοστράρισαν σαν όραμα και δη ευρωπαϊκών, με ΟΝΕ και ορνιθοσκαλίσματα!!! Η αλήθεια είναι πως προσωπικά διατηρούσα τις αντιστάσεις μου!!! Δεν μπορούσα να καταλάβω ή μάλλον να εμπεδώσω την έννοια του «πολίτη» κι εκείνα τα περί «ποιότητας» που αποδόθηκαν σε έργα και…ημέρες Ολυμπιακές, στη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, στο αεροδρόμιο των Σπάτων, στην Εγνατία!!! Στα έργα «περιβαλλοντικές αναπλάσεις» που στήριξαν όλα τα προγράμματα της Τ.Α τσιμεντάροντας πλατείες και γειτονιές, παραλίες και ακτές, για να αξιοποιηθεί η νέα ελληνική βιομηχανία, «ο Τουρισμός»!
Και όμως μας παρέσυραν… τα ανόητα, δυσνόητα έως και ακατανόητα… Ονειρώξεις της εποχής που στήθηκε λες πάνω σε ένα 4Χ4 και για δυο 10ετίες έβαλε μπουλντόζες στη ζωή μας, και οδοστρωτήρες! Όλα τα «όνειρα» υπάκουα σε εκείνο το περίεργο σύνθημα άκουσα για πρώτη φορά στην Κομοτηνή, παίρνοντας συνέντευξη από συμπολίτη, εκ Γερμανίας αφιχθέντα, και μυημένο στο δόγμα; «Να μοιραστούμε την ευημερία!!!», μου επαναλάμβανε διαρκώς στη συνομιλία μας, κι όταν τόλμησα να τον ρωτήσω «με ποιους»… εκείνος δεν απήντησε!!!
Τη μοιραστήκαμε εν τέλει, ο καθείς και το κομμάτι και η ενοχή του.
Μια μετακένωση, στην Ευρώπη της μεταθατσερικής εποχής, του «αμερικανικού ονείρου» κατά το ιδεολόγημα Ρήγκαν, που ντοπάρισε άπαντες, όλα τα αθώα αμερικανάκια και μη και τα έβαλε στην αρένα των Τραπεζών και του Χρηματιστηρίου αξιών…
ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η οικονομία το θέμα μου σήμερα, αφορμή για τα παραπάνω πήρα κατευθείαν από τις ΗΠΑ, διαβάζοντας όλα όσα γίνονται εκεί, στην Πολιτεία του Wisconsin όπου εξελίσσεται εδώ και ένα μήνα σκληρή αντιπαράθεση πάνω σε ένα θέμα ίδιο με τα ημέτερα. Ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης, Walker Scott, καταργεί το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης για την πλειονότητα των εργαζομένων του δημόσιου τομέα σε ολόκληρη την πολιτεία. Περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι γέμισαν τους δρόμους του Μάντισον το περασμένο Σάββατο πραγματοποιώντας την πιο μεγάλη διαμαρτυρία των τελευταίων χρόνων. Η μαζική διαδήλωση έγινε μια ημέρα μετά την υπογραφή του αμφιλεγόμενου νομοσχέδιου που πλήττει τους δημόσιους υπαλλήλους στην πολιτεία. Στο συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε μετείχαν πάνω από 14 Δημοκρατικοί γερουσιαστές που διαφωνούσαν με το Νόμο, από τους 19 συνολικά στην τοπική κυβέρνηση οι οποίοι μάλιστα απείχαν από την ψηφοφορία σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν την απαρτία της επίμαχης συνεδρίασης,. (Σύμφωνα με τον κρατικό νόμο, 20 γερουσιαστές έπρεπε να είναι παρόντες για να περάσει το νομοσχέδιο από την τοπική βουλή όπου οι Δημοκρατικοί κατέχουν μόνο 19 έδρες.) Την ίδια μέρα ο κυβερνήτης, έστειλε ανακοινώσεις προς τα συνδικάτα για επικείμενες απολύσεις, αν το νομοσχέδιο δεν κατάφερνε να περάσει στις δύο επόμενες εβδομάδες.
Η συσπείρωση εργαζόμενων και οι υποστηρικτών τους ήταν πρωτοφανής στο Μάντισον κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί, πυροσβέστες, αστυνομικοί, φοιτητές και απλοί πολίτες βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το νομοσχέδιο. Μεταξύ αυτών που μετείχαν ήταν και βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ. Από την ομιλία του μεταφέρω εδώ χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Η Αμερική δεν έχει καταστραφεί. Η χώρα πλημμυρίζει από πλούτο και μετρητά. Απλά αυτά δεν βρίσκονται στα χέρια σας. Έχουν μεταφερθεί, με ληστεία, την μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία, από τους εργαζομένους και τους καταναλωτές προς τις τράπεζες και τα χαρτοφυλάκια των υπερ-πλουσίων.
Αυτή τη στιγμή, 400 Αμερικανοί έχουν περισσότερο πλούτο από τους μισούς Αμερικανούς πολίτες. …Τετρακόσιοι αισχροί πλούσιοι ιδιώτες, 400 μικρο- Mubaraks, οι περισσότεροι των οποίων επωφελήθηκαν από το την κρίση του 2008, έχουν πλέον περισσότερα μετρητά, μετοχές και ακίνητα από τα περιουσιακά στοιχεία 155 εκατομμυρίων Αμερικανών!
…Το να παραδεχθούμε ότι έχουμε αφήσει μια μικρή ομάδα Αμερικανών να συσσωρεύσουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου και της οικονομία μας σημαίνει και την ταπεινωτική αναγνώριση ότι έχουμε παραδώσει τη δημοκρατία μας, σε μια ελίτ πλουσίων . Στη Wall Street, τις τράπεζες κλπ.
Ο Κυβερνήτης σας, παλιά, όπως κι εγώ όταν ήμουν στο σχολείο, μαθαίναμε και οικονομία … Μάθαμε…ότι τα χρήματα δεν φυτρώνουν στα δέντρα, αλλά δημιουργούνται όταν εργαζόμαστε. Αναπτύσσονται όταν έχουμε θέσεις εργασίας με καλές αμοιβές που χρησιμοποιούμε για να αγοράσουμε τα αγαθά που χρειαζόμαστε. Αυτό δημιουργεί θέσεις εργασίας. αναπτυσσόμαστε όταν διαθέτουμε σωστό εκπαιδευτικό σύστημα, ένα σύστημα που διαμορφώνει μια νέα γενιά εφευρετών, επιχειρηματιών, καλλιτεχνών, επιστημόνων, στοχαστών…. Και οι θέσεις απασχόλησης, είναι αυτές που παράγουν τα φορολογικά έσοδα.
Όμως οι ελάχιστοι που κατέχουν τα περισσότερα χρήματα δεν θέλουν να πληρώσουν το μερίδιο τους σε φόρους. Επένδυσαν μάλλον στη χαρτοπαικτική λέσχη, που είναι γνωστή ως Wall Street, έβαλαν στοιχήματα υπέρ ή κατά της χρηματιστηριακής αγοράς και κατά της υποθήκης των σπιτιών σας. Ο πληθυσμός υποφέρει, διότι αυτός ο πλούτος έχει αφαιρεθεί από την κυκλοφορία. Το πιο κυνικό είναι ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι οι οποίοι δεν πληρώνουν φόρους συνέτριψαν το οικονομικό μας σύστημα. Δημιούργησαν την ανεργία, η οποία έχει προκαλέσει μείωση των φορολογικών εσόδων, και σε πολιτείες όπως στο Wisconsin καταλήξαμε στη λεγόμενη “κρίση του προϋπολογισμού.”
Οι κάτοχοι του πλούτου επίσης για να διατηρήσουν την δύναμή τους έχουν κάνει μερικά απλά πράγματα:
Ελέγχουν την επικοινωνία, με την ιδιοκτησία των μέσων ενημέρωσης. Πολλοί Αμερικανοί έχουν πειστεί από τη νέα εκδοχή του αμερικανικού ονείρου -και ψηφίζουν - τους πολιτικούς τους- που λένε ότι κι εσείς, μπορείτε να γίνεται πλούσια κάποια ημέρα. Αυτό είναι Αμερική, όπου όλα μπορούν να συμβούν. Έχετε παραδείγματα για πώς ένα φτωχό αγόρι μπορεί να γίνει πλούσιος, πώς ένας τύπος- το παιδί μιας ανύπαντρης μητέρας από τη Χαβάη μπορεί να γίνει πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, και το πώς ένας άνδρας με γυμνασιακή εκπαίδευση μπορεί να γίνει επιτυχημένος σκηνοθέτης. Παίζουν αυτές τις ιστορίες ξανά και ξανά και ξανά, όλη τη μέρα, ώστε το τελευταίο πράγμα που θα θελήσετε να κάνετε είναι να διαταράξετε την σιγουριά σας…Το μήνυμα, όμως, είναι σαφές: Θέλει να σας κρατήσει με το κεφάλι κάτω, θέλει να υπάρχει η βεβαιότητα ότι θα ψηφίσετε το κόμμα που προστατεύει το πλούσιο άνδρα που θα μπορούσε να είστε εσείς κάποια μέρα.
Και εδώ είναι το δεύτερο έξυπνο πράγμα που οι πλούσιοι έχουν κάνει. Έχουν δημιουργήσει ένα «χάπι δηλητήριο». Είναι η δική τους εκδοχή της εξασφαλισμένης αμοιβαίας καταστροφής. Και όταν απείλησαν να απελευθερώσουν αυτό το όπλο μαζικής οικονομικής εξόντωσης το Σεπτέμβριο του 2008, εμείς αδιαφορήσαμε. Καθώς η οικονομία και το χρηματιστήριο μπήκαν στη δίνη και οι τράπεζες κλυδωνίστηκαν, η Wall Street εξέδωσε την απειλή: Είτε να της παραδοθούν τρισεκατομμύρια δολάρια από τους αμερικανικούς φορολογούμενους, ή να συντριβεί η οικονομία! (Crash) Υπάρχει μια λέξη γι ‘αυτό, έτσι δεν είναι; Η τρομοκρατία. Είναι μια μορφή τρομοκρατίας, έτσι δεν είναι; Είτε πρόκειται για αντίο στους λογαριασμούς ταμιευτηρίου είτε πρόκειται για αντίο στις συντάξεις. είτε πρόκειται για αντίο στο δημόσιο τομέα των ΗΠΑ, ή αντίο στις θέσεις εργασίας, τα σπίτια και το μέλλον μας….
Αυτά τα αληθινά από την Μάικλ Μούρ στη διαδήλωση του Ουισκόνσιν…
Θέλετε κι άλλα; Φιλιά…
16 Mar 2011
Των μνημείων, των επετείων...
Οι πειρατές της Μπαρμπαριάς και η ιστορία…
Με γοητεύουν αφάνταστα οι ιστορίες για τους πειρατές, αγαπητοί, το ξέρετε άλλωστε όσοι διαβάζετε τη σελίδα, πώς αποδεδειγμένα κατάγομαι από ένα πειρατή, παππού της γιαγιάς μου, προπάππου δηλαδή της μητέρας μου… Το είχα γράψει πριν από ένα χρόνο, όταν ανακάλυπτα στα απόκρυφα της ευρείας οικογενείας, ότι μια φορά κι ένα καιρό, ένας πειρατής, την εποχή που η πειρατεία άρχισε να μειώνεται στο Αιγαίο, λόγω των κατασταλτικών μέτρων που είχε πάρει η Οθωμανική αυτοκρατορία, για να προστατεύει τις πόλεις των Αιγιακών ακτών και τα νησιά από τις λεηλασίες… Ο παππούς-πειρατής που εγκαταστάθηκε στην Ικαριά από τη Μυτιλήνη προερχόμενος (που ήταν εκείνη την εποχή κέντρο της πειρατείας), μαζί με τη γυναίκα του, που την έλεγαν και Αργυρή, την οποία έκλεψε από τη Μυτιλήνη…
Για την πειρατεία ελάχιστα γνωρίζουμε στην Ελλάδα, δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι κάτι τέλος πάντων θέλουμε να…κρύψουμε ως έθνος, ή σε άλλο τι… Εκείνο πάντως που έμαθα όλα τα χρόνια της …θητείας μου στην ποδιά της μαμάς, ότι υπήρχαν ωραίες ιστορίες για τα πειρατικά και τους πειρατές της Ικαριάς!!! Όπως για παράδειγμα εκείνη η εκδοχή για κάποιους πειρατές που βγήκαν ένα βράδυ κρυφά στην ακτή του χωριού και κάτι έθαψαν στην άμμο… Οι ντόπιοι που είδαν το σκηνικό, νομίζοντας ότι πρόκειται για θησαυρό, έσκαψαν στο ίδιο σημείο για να ξεχώσουν το…θαμμένο, και έβγαλαν το πτώμα ενός πειρατή, που είχε πεθάνει από σκουρδούλα, (έτσι λένε στην Ικαριά τη χολέρα). Αυτό το γεγονός έγινε αιτία να ξεκληριστεί ολόκληρο το νησί από την αρρώστια και να μείνει ακατοίκητο για πάνω από 100 χρόνια. Την περιοχή που έγινε η ταφή ακόμα σήμερα την λέμε «Σκουρδουλιάρη…»
Έχω την εντύπωση αγαπητοί, ότι αν είχαμε την δυνατότητα να μελετήσουμε επακριβώς την ιστορία του φαινομένου που κυριάρχησε από τον 15ο μέχρι και τον 18ο αιώνα στη Μεσόγειο, θα είχαμε μεγάλη ιδέα και «ακριβή» για την καταγωγή μας, όλων των νεοελλήνων βέβαια, ιδιαιτέρως όμως των ανατολικοελλαδιτών, και ιδιαιτέρως των νησιωτών του Αρχιπελάγους…
Θα είχαμε παρακολουθήσει την πορεία του…φαινομένου της πειρατείας, που συνέπεσε με την άνθηση της ναυτιλίας των καραβοκυραίων λίγο πριν την ελληνική επανάσταση, και θα κατανοούσαμε πώς και που όλοι οι ημέτεροι μπουρλοτιέρηδες έμαθαν τόσο καλά την πολεμική ναυτική τέχνη…
Θα καταλαβαίναμε εν τέλει γιατί η…ελληνική εφοπλιστική τάξη που έγινε μεγάλη και τρανή, προέρχεται κυρίως από τα νησιά του Αιγαίου, με έμφαση σε εκείνα του ανατολικού, αλλά εμφανίζεται με παρόμοιους όρους και στα Επτάνησα, ιδιαιτέρως στην Κεφαλονιά…
Όχι, δεν επιχειρώ κανενός είδους πολιτικοκοινωνική ανάλυση για τα της Ελλαδίτσας, απλά προλογίζω μια ενδιαφέρουσα είδηση για το θέμα, για την ακρίβεια «Οι ακτές της Τρίπολης» που βρήκα στη στήλη του βιβλίου στο New York Times. (αφορά το βιβλίο, PIRATES OF BARBARY του Adrian Tinniswood). Με την υποσημείωση ότι για τις αφηγήσεις που θυμάμαι από τις γιαγιάδες μου για το μεγάλο αυτό «θέμα» άλλο ήταν οι πειρατές, κι άλλο οι κουρσάροι… Οι δεύτεροι-λέει-ήταν βίαιοι και κακοί, και οι πρώτοι απλοί πλιατσικολόγοι που τους άρεσε να ταξιδεύουν και να κάνουν τη «μπάζα» τους, χωρίς να ταλαιπωρούν τα ανθρώπινά θύματά τους… Οι πειρατές, δεν σκότωναν , δεν βίαζαν, δεν έκαναν δουλεμπόριο, δεν εξανδραπόδιζαν…όπως οι κουρσάροι του Μπαρπαρόσα!!!
Το βιβλίο, PIRATES OF BARBARY του Adrian Tinniswood δεν γνωρίζω αν έχει μεταφραστεί στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι και για τη χώρα έχει μεγάλο ενδιαφέρον… "Οι Πειρατές της Μπαρμπαριάς," όμως του Α.Τ μας υπενθυμίζουν ότι οι κουρσάροι υπήρχαν στην Μεσόγειο και λυμαίνονταν τις ευρωπαϊκές της ακτές πολύ πριν εμφανιστεί το ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή. Μάλιστα, το απόγειο της δύναμής τους τοποθετείται από τον συγγραφέα κατά τον 17ο αιώνα…
Και ήταν στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό έπαιξε ένα μικρό αλλά σημαντικό ρόλο στην εξαφάνιση των πειρατών της Μπαρμπαριάς, δηλαδή των κουρσάρων, που τρομοκρατούσαν τη Μεσόγειο από τις βάσεις τους στο Αλγέρι, την Τυνησία, την Τρίπολη και το Μαρόκο.
Επειδή δε η Βαρβαριά και όλα τα κράτη της ήταν ισλαμικά, και τα θύματα των πειρατών της κατά κύριο λόγο χριστιανικά, η σύγκρουση θεωρήθηκε και από τις δυο πλευρές ως σύγκρουση πολιτισμών. Στον ισλαμικό κόσμο, οι κουρσάροι θεωρούνταν εκείνο τον καιρό κάτι σαν "μουτζαχεντίν" που είχαν αφιερωθεί σε μια "θαλάσσια-τζιχάντ» εναντίον των χριστιανικών καταπατήσεων. Στην ουσία, βέβαια, η πειρατεία ήταν μια εμπορική επιχείρηση, που προσέφερε έναν όμορφο τρόπο διαβίωσης στις περιοχές των καραβοστασιών των κουρσάρων, μέσα σε ηλιόλουστες μεσογειακές πόλεις για το μεγαλύτερο μέρος τριών ολόκληρων αιώνων.
Τα τέσσερα κύρια λιμάνια τους αποτελούσαν ιδανική τοποθεσία που διευκόλυναν τις επιδρομές τους στα ανυπεράσπιστα εμπορικά πλοία που ταξίδευαν στην περιοχή.. Τα λιμάνια αυτά, προστατευμένα από επικίνδυνες ξέρες σε απάνεμες ακτές, αποτελούσαν καταφύγια για τα μικρά, ευέλικτα και. βαριά επανδρωμένα σκάφη τους, κυρίως ταχύτατα ιστιοφόρα που επιτίθονταν σε απροστάτευτα εμπορικά πλοία… και αμέσως μετά έβρισκαν καταφύγιο και ασφάλεια στην ξηρά. Τα πλοία και τα φορτία που λεηλατούσαν τα μετέφεραν στα λιμάνια-καταφύγια και τα πωλούσαν. Τα απίθανα κέρδη τους όμως προέρχονταν από τους αιχμαλώτους-σκλάβους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, που κακομεταχειρίζονταν με βαρβαρότητα. Τα θύματά τους αυτά μετέφεραν αλυσοδεμένα στο λιμάνι, τους υποχρέωναν σε σκληρή εργασία, τους εξαγόραζαν με εξωφρενικά ποσά, τους έστελναν σε ιδιωτικά χαρέμια ή τους πωλούσαν σε δημοπρασίες. Όταν καταλάμβαναν πλοία που δεν απέφεραν τα προσδοκώμενα κέρδη, οι κουρσάροι σαν άγριοι Βίκινγκς αποβιβάζονταν σε ανυπεράσπιστες παράκτιες κοινότητες στην Ιταλία, την Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ισπανία έφταναν μάλιστα μέχρι και την Ιρλανδία και την Ισλανδία και επιδίδονταν σε απάνθρωπες λεηλασίες και βαρβαρότητες.
Ο Tinniswood, γνωστός συγγραφέας πολλών έργων της αγγλικής ιστορίας, υποστηρίζει ότι η άποψη πως η πειρατεία αποτέλεσε μια αντιπαράθεση μεταξύ Χριστιανισμού και του Ισλάμ, είναι λανθασμένη. Καθώς οι πιο φημισμένοι κουρσάροι ήταν Ευρωπαίοι αποστάτες οι οποίοι κατείχαν καλά την τέχνη της πειρατείας… Υποστηρίζει ακόμα ότι οι ίδιες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είχαν αναθέσει σε ιδιωτικά πολεμικά πλοία να κυνηγούν εχθρικά εμπορικά πλοία… Οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι, άλλωστε, είχαν την τάση να διαρκούν για δεκαετίες, παρέχοντας μια σταθερή διαβίωση σε μισθοφόρους πειρατές, οι οποίοι για να μη μένουν «άνεργοι» στη διάρκεια της ειρήνης που περιοδικά έρχονταν, διατηρούνταν κατά χιλιάδες στα πόστα τους στη θάλασσα. Κι εκεί ως επαγγελματίες πολεμιστές της θάλασσας αποτελούσαν κρίσιμη εφεδρεία για δύσκολες στιγμές.
Στις αρχές του 17ου αιώνα, η Μεσόγειος κατακλύζεται από πειρατικά πλοία με πληρώματα ξανθογάλανων Καυκάσιων που μιλούν αγγλικά, ή ολλανδικά. Στη Βαρβαριά, όλοι αυτοί βρήκαν βολικές βάσεις για τα πλοία τους, και έτοιμες αγορές για τους σκλάβους και τη λεία τους. Στην Τύνιδα, ιδιαίτερα, έδρα διεθνών απατεώνων της εποχής οι Άραβες, οι Βέρβεροι και άλλοι Αφρικανοί νομάδες ανακατεύτηκαν με Τούρκους, Έλληνες, Ισπανούς, Ιταλούς, Ολλανδούς, Άγγλους και Βαλκάνιους Γενίτσαρους, την ελίτ στρατιωτών του θρόνου των Οθωμανών. Στα μέσα του 17ου αιώνα, η Τύνιδα, φαίνεται να βρίσκεται στα χέρια κουρσάρων με καταγωγή Ελληνική, Βενετσιάνικη, Γενοβέζικη, Κορσικανική και Αλβανική…. Ο ανώτατος ναύαρχος της Τυνησίας ήταν συχνά ένας Ευρωπαίος παρίας…. Ποιοι ήταν λοιπόν οι πειρατές της Μπαρμπαριάς;
Μοιραία, ήταν και οι ευρωπαίοι …απόβλητοι που άσκησαν μεγάλη επιρροή με τη ναυτική τους πείρα στην υπόθεση της πειρατείας της Μπαρμπαριάς. Στον προηγούμενο αιώνα, οι κουρσάροι ταξίδευαν στη θάλασσα με μικρά σκάφη με ιστία ή κουπιά. Οι «απόβλητοι» Ευρωπαίοι όμως εξόπλισαν τα πειρατικά πλοία έτσι ώστε να μπορούν να σκορπίζουν τον τρόμο και πέρα από το στενό του Γιβραλτάρ…
Παρόλα αυτά, και οι πειρατές διέθεταν…μεγάλη νοσταλγία για επιστροφή στην …πατρίδα. Λέγεται πως ένας Άγγλος πειρατής, ο Richard Bishop, δήλωνε ότι «θα προτιμούσα να πεθάνω φτωχός εργάτης στη δική μου χώρα, αν μου επιτραπεί, αντί να είμαι ο πλουσιότερος πειρατής του κόσμου». Όποια και αν ήταν τα εγκλήματά τους, πάντως, οι πειρατές διέθεταν πλήθος δεξιοτήτων, με τις οποίες μπορούσαν άριστα να υπηρετήσουν την πατρίδα τους ως αξιωματικοί του πολεμικού ναυτικού για παράδειγμα, από το να παραμένουν περιθωριακοί της …θάλασσας ή ακόμα χειρότερα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε αντίπαλο του στέμματος. Ένας πρώην πειρατής, ο Henry Mainwaring, εγκαταλείποντας την θάλασσα έγινε μέλος της υψηλής κοινωνίας στην Αγγλία,. Εξελέγη και στο Κοινοβούλιο, προσελήφθη μάλιστα και στη σχολή της Οξφόρδης, ως «δόκτωρ της Φυσικής».
Ο Tinniswood αποδεικνύει ότι οι "Πειρατές είναι ιστορία» και ό, τι οφείλουμε να αξιοποιήσουμε τα διδάγματά της…
Εν αναμονή της μετάφρασης του βιβλίου στα ελληνικά διατελούμεν… Διότι και ημείς και υμείς αγαπητοί, ψάχνοντας την ιστορία της πειρατείας και της Μπαρμπαριάς, σίγουρα θα βρούμε έναν ανιόντα… Δέκα παππούδες πριν ως ιστορικός χρόνος είναι ελάχιστος, εδώ που τα λέμε…
Φιλιά!!!
